ای ابر بارونی ببار...

ببار ای بارون

به خاطر همه سختی و تلخی ها ببار...

دلم دیگه کم کم داشت پرپر می زد برای بوی هوای محرم...بوی مظلومیت فرشته هایی که انگار نزدیک ترین اقوام همه ما هستن...بوی مردونگی و عزت و پایداری..بوی وفاداری ابوالفضل بوی دلاوری اکبر بوی پرواز اصغر...دلم تنگ شده بود برای ماه آسمونیی که جز با لمس دل نمیتونی درکش کنی...زیر بیرق اباعبدالله باسوز دل و با اشک چشم ... حالا هرچند خیلیامون انگار همه دلخوریاو ناراحتیا رو جمع می کنیم تا توی این ماه برای هم هی قپی بیایمو هی همدیگرو ضعیف نشون بدیم(البته فقط بعضیا!!!) ولی بازم من پشت بوم  با صفا و همیشه شلوغ حسینیه رو و دیدن هییت های مختلف رو و البته روضه های دهه اول رو به هیچکدوم از این فلسفه بافیای بعضی مدرن نما ها نمیفروشم و همیشه و همیشه دلم برای عطر سیبی که توی حسینیه میپیچه گاهی اوقات تنگ میشه . برای همه سادگی هئیت خودمون

هئیت ویرانه بیدگل

جای پدر بزرگ مهربونم خالی... دیگه هیچکی نمیتونه جای خالیشو روی صندلی دم درپر کنه...آخ که چقدر دلم برای صلوات فرستادنش تنگه...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: